Σήμερα έκανα μια βόλτα στη Κερασιά έφτασα μέχρι το γήπεδο. Εικόνα τραγική. Εικόνα να σε πιάνουν τα κλάματα. Ποτέ δεν έπαιξα στον Αετό αλλά η γενιά μου και γω σ’ αυτό το γήπεδο έχουμε μοιραστεί και χαρές και λύπες παρόλο που ήμασταν αντίπαλοι.
Άλλωστε είναι τόσο κοντά τα χωριά μας και οι σχέσεις μας είχαν γίνει τόσο καλές που κάναμε μέχρι και προπονήσεις σ’ αυτό το καταπληκτικό γήπεδο. Ένα γήπεδο που δεν ξέρω αν θα ξαναγίνει και ποιος θα το φτιάξει.
Στη συνέχεια πήγα και στο γήπεδο των Καναλίων. Το κακό εκεί είναι ποιό λίγο αλλά βλέπω να γίνεται πιο μεγάλο από την αδιαφορία κάποιων. Καταλαβαίνω, προτεραιότητα έχουν τα σπίτια, οι δρόμοι κ.τ.λ. αλλά κύριοι ένα στολίδι έχουμε στην είσοδο του χωριού και αυτό πάει να χαθεί.
Σεβαστείτε τους κόπους, την κούραση, τον ιδρώτα, το μεράκι και το ξενύχτι κάποιων ρομαντικών που έκαναν τον Βόλο να μιλά για το γήπεδο των Καναλίων.
Κάντε κάτι. Το χάνουμε…… είδη το ένα το πήρε το ποτάμι. Δώστε χαρά σ’ αυτούς που κουράστηκαν για να το φτιάξουν να μπορούν τα παιδιά του χωριού μας και της Κερασιάς να παίζουν ποδόσφαιρο.
Ελπίζω το μήνυμα μου να πιάσει τόπο και να ξεκινήσουν τα έργα …
Σχόλια
