Συνέντευξη του Ανδρέα Αγγελή, πολιτευτή Ν. Μαγνησίας του κόματος ΑΜΕΑ στην συνάδελφο Βίκη Ντούλια
– Σας ευχαριστώ πολύ που δεχτήκατε να μιλήσετε στο ενημερωτικό- προωθητικό site www.speakfreely.gr . Αρχικά ήθελα να μας πείτε κάποια πράγματα για εσάς για να σας γνωρίσουμε καλύτερα…
–Κοιτάξτε, είμαι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Έζησα και τις καλές και τις άσχημες στιγμές στη ζωή μου, και δεν θεωρώ ότι έχω κάτι περισσότερο ή λιγότερο από οποιονδήποτε συνάνθρωπο μου. Γεννήθηκα το 1976 στο Κερατσίνι Αττικής. Από την ηλικία τον τριών ετών οι γονείς μου μετακόμισαν στην πόλη του Βόλου, οπού έζησα τα παιδικά και εφηβικά μου χρονιά. Σπούδασα στην Αθηνά ως μάγειρας – ζαχαροπλάστης σε δημόσια σχολή. Υπηρέτησα την στρατιωτική μου θητεία στο πολεμικό ναυτικό και ξεκίνησα να κυνηγώ τα όνειρα μου. Το ταξίδι μου ξεκίνησε από το Βόλο, συνεχίστηκε στην Αθηνά και τη Θεσσαλονίκη και την περίοδο της οικονομικής κρίσης βρέθηκα στο αεροπλάνο για Γερμάνια. Εκεί έζησα για επτά περίπου χρόνια ανάμεσα σε Γερμάνια και Ολλανδία ως οικονομικός μετανάστης γνωρίζοντας εκ τον έσω, δυο από τις πιο γνώστες ευρωπαϊκές χώρες. Ένα προσωπικό γεγονός με έβαλε στην διαδικασία της επιστροφής το 2017 και από τότε ζω ξανά στην πόλη μου, κάνοντας μια νέα αρχή. Το 2018 γνώρισα την σύντροφο μου, η οποία είχε ένα παιδάκι ΑμεΑ τριών ετών εκτός γάμου. Άνοιξα και άνοιξαν την αγκαλιά τους… και από τότε ως και σήμερα ζούμε μαζί έχοντας αναλάβει και τον ρόλο του πατέρα για τον πεντάχρονο Ραφαήλ – Παναγιώτη. Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι με το Real Estate και ταυτόχρονα ξεκίνησα σπουδές ως βοηθός φυσικοθεραπευτή, γιατί πότε δεν είναι αργά να ξεκινήσεις από εκεί που σταμάτησες.
-Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τα κοινά;
–Η καθολική αμφισβήτηση που δέχεται η πολίτικη σήμερα ήταν το μόνο στοιχείο που με έκανε να σκεφτώ διπλά για τη συμμετοχή μου ή όχι σε αυτή. Ήταν όμως αναγκαίο να γίνει. Καθημερινά έβλεπα και συνεχίζω να βλέπω ότι τα περισσότερα νομικά πρόσωπα (σύλλογοι, ομοσπονδίες, οργανώσεις, κ.λ.π.) που υπάρχουν με σκοπό να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους, έχουν μεταλλαχθεί σε γραφεία που εξυπηρετούν ατομικές και πολίτικες φιλοδοξίες, χάνοντας ουσιαστικά τον ρόλο τους, άλλα και τον λόγο δημιουργίας και ύπαρξης τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απογοήτευση και την απομόνωση των ανθρώπων με αναπηρίες σε συνδυασμό με την αποχή τους από τους συλλογικούς αγώνες για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Υπήρξε μεγάλο κενό στην περιοχή και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση μου. Τα ΑμεΑ έχουν πλέον έναν άνθρωπο με διάθεση να ακούσει και να παλέψει για τα αυτονόητα….με οποιονδήποτε χρειαστεί.
Γνωρίζω ότι ένας κούκος δεν είναι αρκετός να φέρει την άνοιξη, όμως είναι ικανός να ξυπνήσει και όλους τους υπολοίπους.
Θα σταθώ διπλά σε κάθε προσπάθεια, συλλογική ή ατομική, συνολικά για τα δικαιώματα των ανθρώπων. Άλλα ταυτόχρονα θα βρεθώ και απέναντι σε οποίον εκμεταλλεύεται τον όρο ΑμεΑ ή τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες για προσωπικό ή πολίτικο όφελος και προβολή. Και αυτό δεν είναι απειλή…άλλα δέσμευση. Τα πάρτυ στις πλάτες αυτών των ανθρώπων…τελειώνουν.
–Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον κ. Κοντογιάννη (ιδρυτή του μοναδικού κόμματος ΑΜΕΑ στην Ελλάδα) και τι προσδοκάτε από αυτή την συνεργασία;
–Η συνεργασία μας ήταν μοιραίο να συμβεί. Μερικές καταστάσεις και γεγονότα στη ζωή απλά συμβαίνουν για κάποιο λόγο, που τον ανακαλύπτεις στην πορεία. Η γνωριμία μας ξεκίνησε τυχαία μέσα από το διαδίκτυο. Αρχίσαμε να ανταλλάζουμε απόψεις και προβληματισμούς έχοντας ως κοινό τόπο συζήτησης τα εκατοντάδες προβλήματα των ανθρώπων, που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού. Οι άνθρωποι με αναπηρίες, οι άνεργοι (νέοι, γυναίκες, άνω τον 50 ετών και οι μακροχρόνια), οι άνθρωποι τις τρίτης ηλικίας, οι αρχηγοί των μονογονεϊκών οικογενειών, τα ανήλικα παιδιά, τα ορφανά και οι ομάδες εκείνες των ανθρώπων του πληθυσμού, οι οποίες γενικότερα βρίσκονται σε μειονεκτική θέση στην κοινωνία, πρωταγωνιστούσαν σε κάθε μας συζήτηση. Μετά από μερικούς μήνες, ήρθε και η πρόταση από τον κύριο Κοντογιάννη που μου πρότεινε να ενταχθώ στο κόμμα τον ΑΜΕΑ ως πολιτευτής για την περιοχή της Μαγνησίας. Αποδέχθηκα την πρόταση προσδοκώντας να μου δοθεί η ευκαιρία να βάλω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι σε αυτή την προσπάθεια και ταυτόχρονα μου δινόταν και η δυνατότητα να καλύψω, όπως προείπα, το κενό που υπήρχε στην πόλη.
-Ποιους στόχους έχετε θέσει;
–Πρωταρχικός μου στόχος είναι να καταφέρω ως πολιτευτής να γίνω η φωνή των ανθρώπων που ανήκουν στις ευάλωτες και ευπαθείς ομάδες και ως εκπρόσωπος τους να αγωνιστώ για τα χαμένα δικαιώματα τους. Το μεγάλο μου στοίχημα είναι η αυτονομία τους με την απόλυτη έννοια της λέξης. Μια λέξη που κρύβει όλα αυτά που πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος στην πορεία της ζωής του. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί να στερούνται το δικαίωμα της αυτόνομης διαβίωσης, το οποίο προκύπτει από το δικαίωμα, στην υγειά, την παιδεία, την εργασία, την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κινητικότητα; Το δικαίωμα στην άθληση, στο παιχνίδι, την διασκέδαση… Το δικαίωμα, στον ερωτά, την αγάπη, ΤΗ ΖΩΗ.
-Τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες στην καθημερινότητά του;
–Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρία στην Ελλάδα είναι πάρα πολλά και, πιστέψτε με, δεν φτάνουν δεκάδες συνεντεύξεις να τα αναλύσουμε Αναφορικά θα πω ότι η αδυναμία πρόσβασης σε κοινόχρηστους χώρους, δημόσια κτίρια και μέσα μεταφοράς, διακρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον, περιορισμό των δικαιούχων προνοιακών επιδομάτων και αναπηρικών συντάξεων, αδυναμία ένταξης των παιδιών στη σχολική εκπαίδευση, είναι μερικά μόνο από τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα Α.με.Α στην Ελλάδα. Το χειρότερο όμως θεωρώ ότι είναι ο καθημερινός ρατσισμός που βιώνει ο κάθε άνθρωπος με αναπηρίες στην καθημερινότητα του.
– Υπάρχει εύκολη ή δύσκολη πάθηση και από τι προσδιορίζεται αυτό;
–Όχι, για έμενα δεν ισχύει αυτό. Ο κάθε άνθρωπος θεωρεί ότι η δική του περίπτωση είναι η χειρότερη. Η δίκη μου αντίληψη είναι διαφορετική και θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Αν πάρω ένα ψαλίδι και κόψω μια τούφα από τα μαλλιά σας αμέσως θα αλλάξει η ζωή σας. Θα τρέξετε στον καθρέφτη να δείτε πόσο “άσχημη” γίνατε. Θα σκεφτείτε το πως θα βγείτε έξω, πως θα πάτε στη δουλειά, πως θα διορθώσετε το κακό που σας βρήκε…πως θα ξαναγίνετε “κανονική”. Αν εκείνη τη στιγμή μεταφερθείτε σε ένα θάλαμο του ΚΑΤ και δείτε τριγύρω σας ανθρώπους με κομμένα μέλη του σώματος τους, θα αρχίσετε να σκέφτεστε αλλιώς. Αν μπείτε σε ένα θάλαμο παιδικής λευχαιμίας, θα ξεχάσετε ότι σας λείπει μια τούφα απ’ τα μαλλιά σας… και ίσως σκεφτείτε να προσφέρετε και τα υπόλοιπα. Η αναπηρία δεν είναι εύκολη. Καμιά αλλαγή στη ζωή μας δεν είναι εύκολη, όσο ασήμαντη ή σημαντική και αν είναι. Τριγύρω μας υπάρχουν πάντα χειρότερες και καλύτερες περιπτώσεις. Το πιο σημαντικό είναι να αποδεχθείς την κατάσταση και να βρεις την δύναμη ψυχής που χρειάζεται, για να παλέψεις. Δεν υπάρχει ολίγον ή πολύ ανάπηρος.
– Οι υπόλοιποι πολιτικοί –πέραν του κ.Κοντογιάννη- είναι κοντά στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες; Τι πιστεύετε εσείς;
–Οι υπόλοιποι πολίτικοι έχουν αποδείξει με τις πράξεις τους ότι θυμούνται αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων προεκλογικά. Μετεκλογικά τους ξεχνούν σαν να μην υπήρξαν πότε, αδιαφορώντας και για τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων, άλλα και για τις χιλιάδες υποσχέσεις που μοίρασαν με σκοπό να υφαρπάξουν την ψήφο τους.
– Από τους πολίτες της κοινωνίας, θεωρείτε πως υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός;
–Υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, γιατί οι πολίτες δεν γνωρίζουν πρωτίστως, ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ΑμεΑ. Δυστυχώς το σύστημα παιδείας και τα ΜΜΕ δεν παίζουν τον ρόλο που πρέπει στις τρυφερές ηλικίες σχετικά με την ενημέρωση και την πρόληψη. Ελάχιστα παιδιά έχουν επαφή αντίστοιχα με παιδιά ΑμεΑ της ηλικίας τους στην προσχολική και την σχολική διαδικασία. Εκπαιδευτικά βίντεο ή κινούμενα σχεδία που να μετέχουν τα ΑμεΑ ως ανθρωπινή ύπαρξη δεν προβάλλονται, όπως σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Έτσι καλλιεργείται η εντύπωση ότι αυτά τα παιδιά νοσούν με μεταδοτικές ασθένειες και καλό είναι να αποφεύγεται η επαφή μαζί τους. Σ’ αυτό φυσικά συμβάλουν και οι γονείς που με την συμπεριφορά τους όταν βλέπουν ένα ΑμεΑ παιδί στο δρόμο ενισχύουν αυτή την εντύπωση. Και από την άλλη υπάρχουν οι γονείς και των ίδιων ΑμεΑ παιδιών, που δεν έχουν αποδεχτεί την κατάστασή τους και τα κρύβουν από τον υπόλοιπο κόσμο, ενισχύοντας περισσότερο τον αποκλεισμό.
– Γιατί οι περισσότεροι συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν τα ΑΜΕΑ με οίκτο;
–Η αμάθεια και η ημιμάθεια δημιουργεί αυτές τις συμπεριφορές. Δυστυχώς πιστεύουμε ότι όλοι οι υπόλοιποι είμαστε άτρωτοι και ότι οι περισσότερες περιπτώσεις ανθρώπων με αναπηρία είναι από τη γένεση τους. Έτσι ο “οίκτος” κάποιες φορές περιλαμβάνει το συναίσθημα της συμπάθειας και κάποιες άλλες το στοιχείο της περιφρόνησης.
– Είναι δύσκολη η απορρόφηση των ΑΜΕΑ στην αγορά εργασίας της χώρας μας;
–Δύσκολο δεν είναι τίποτα, διάθεση και θέληση δεν υπάρχει. Σκεφτείτε μόνο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει λυθεί το πρόβλημα της πρόσβασης στους πιθανούς χώρους εργασίας. Δεν υπάρχουν ούτε wc κατάλληλα διαμορφωμένα για να εξυπηρετήσουν έναν πιθανό ΑμεΑ εργαζόμενο. Θα μπορούσαν βεβαία να έχουν δημιουργήσει αρκετές θέσεις τηλεργασίας σε πολλούς τομείς, αλλά σας είπα, δεν υπάρχει διάθεση και θέληση. Επίσης θα πρέπει να εξαλειφθεί ένα τεράστιο πρόβλημα που σχετίζεται με την αγορά εργασίας και τα επιδόματα. Βλέπετε, το κράτος πρόνοιας δεν δίνει την δυνατότητα στα ΑμεΑ να εργάζονται και παράλληλα να παίρνουν το επίδομα αναπηρίας τους, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Ένα επίδομα που δίνεται με σκοπό να καλύψει τις αυξημένες του ανάγκες και όχι για να μπορεί να επιβιώσει. Αν φυσικά θεωρήσουμε ικανά τα 313 ευρώ που είναι το επίδομα βαριάς αναπηρίας να κρατήσουν στη ζωή έναν άνθρωπο με πολλαπλά προβλήματα υγείας…
– Στο εξωτερικό τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν καλύτερη αντιμετώπιση απ΄ ότι στην χώρα μας;
–Έχοντας ζήσει, όπως σας είπα, επτά χρονιά σε Γερμανία και Ολλανδία, ναι είδα τεράστιες διάφορες. Υπάρχει καταρχήν πλήρη προσβασιμότητα ακόμα και στο πιο μικρο χωρίο. Τα ΑμεΑ έχουν πραγματικά κατακτήσει το δικαίωμα στην εργασία, ιδίως στις δημόσιες υπηρεσίες και έχουν ένα σύστημα παιδείας με υποδομές κατάλληλες για την κάθε περίπτωση. Τα ηλεκτρικά αμαξίδια τα βλέπεις διαρκώς στον ιστό της πόλης, ιδίως στην Ολλανδία, κάτι που στην χώρα μας θεωρείται παροχή πολυτελείας. Τα επιδόματα είναι σαφώς καλύτερα και ικανά να καλύψουν κάθε πρόσθετη ανάγκη. Φυσικά είναι περιττό θεωρώ να μιλήσω για νοσοκομεία και παροχές υγείας και αποκατάστασης.
– Αυτό που σας ενοχλεί προσωπικά περισσότερο ποιο είναι;
-Η εκμετάλλευση των ανθρώπων που ανήκουν στις ευαίσθητες ομάδες. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί “συνάνθρωποι” μας που εκμεταλλεύονται αυτούς τους ανθρώπους παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως φιλάνθρωπο – σωτήρα με σκοπό το οικονομικό, πολίτικο και προσωπικό όφελος.
– Τι μήνυμα θα θέλατε να περάσετε μέσα από το Speak Freely;
–Θέλω να ζητήσω απ’ τους συμπολίτες μου να γίνουν ενεργοί πολίτες. Η χώρα μας βυθίζεται καθημερινά και δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η κατάσταση. Η ανοσία, η απάθεια και η ανοχή που δείχνει ο ελληνικός λαός, δίνει το ελεύθερο στους πολίτικους απατεώνες που μας κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες, να λειτουργούν χωρίς φραγμούς. Ως αδηφάγα ζώα τρώνε καθημερινά τις σάρκες μας, καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, ξεφτιλίζουν την ιστορία μας και τη δημοκρατία. Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να τους σταματήσουμε…αλλιώς φοβάμαι ότι θα μας ποδοπατήσουν μέχρι να κερδίσουν κάθε τι που σήμερα μας δίνει το δικαίωμα στην ελευθερία.
–Έχετε να μας προτείνετε ένα βιβλίο για να μπορέσουμε να μπούμε καλύτερα στην ψυχολογία των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες;
–Κανένα βιβλίο δεν μπορεί να σε κάνει να μπεις σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Πρέπει να το ζήσεις από μέσα, να μιλήσεις με αυτούς τους ανθρώπους. Να δεις με τα δικά τους μάτια, να ακούσεις με τα δικά τους αυτιά και να μιλήσεις στη δίκη τους γλωσσά. Ο καθένας από εμάς μπορεί να πάει ως εθελοντής σε κάποια από τις δομές της περιοχής του. Είναι μια εμπειρία ζωής, ικανή για να αναθεωρήσεις πράγματα και αξίες. Σε αυτούς τους ανθρώπους θα συναντήσεις την πραγματική έννοια της αγνής αγάπης. Θα δεις την δύναμη της ψυχής. Μια δύναμη που είναι ικανή να σε βάλει να ζωγραφίσεις το πιο όμορφο τοπίο χωρίς να βλέπεις. Μπορεί να σε κάνει να συνθέσεις το πιο όμορφο τραγούδι χωρίς να ακούς.
Μπορεί να σε κάνει να γράψεις το όνομα σου χωρίς χέρια και να χορέψεις χωρίς πόδια.
Θα είναι σαν να βρίσκεσαι σε έναν μαγικό τόπο, χωρίς μίσος, φθόνο και ζήλια…
Είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε!!!
-Σας ευχαριστώ, για τον χώρο και τον χρόνο που διαθέσατε για εμάς.
-Θα ήθελα κλείνοντας να κάνω μια ανοιχτή πρόσκληση σε όλους τους συμπολίτες μας.
Σε όλους όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για τα ΑμεΑ, αλλά και τους ανθρώπους που ανήκουν στις ευαίσθητες και ευπαθείς ομάδες, να ενισχύσουν αυτή την προσπάθεια, με κάθε τρόπο. Η αναπηρία και η ανέχεια, δυστυχώς δεν κάνει διακρίσεις και μας αφορά όλους.
Ανδρέας Αγγελής, Ενεργός πολίτης και πολιτευτής του κόμματος των ΑΜΕΑ για το Ν. Μαγνησίας
Βίκυ Ντούλια, Ηθοποιός -Δημοσιογράφος
Σχόλια
